முயல் மற்றும் ஆமை: மூல மொழியில் உண்மையான அர்த்தம்

கதை பாயிரம்

உலகளவில் அறியப்படும் ‘முயல் மற்றும் ஆமை’ கதை, “நிதானமும் விடாமுயற்சியுமே வெற்றியைத் தரும்” என்ற ஒரு எளிய நீதியுடன் சொல்லப்படுகிறது. இது ஒரு மதிப்புமிக்க பாடம் என்றாலும், இந்த விளக்கம் தென்னிந்தியாவின் தமிழ் மொழிக்குள் ஆழமாக வேரூன்றியிருக்கும் ஒரு பேருண்மையின் குறிப்பிடத்தக்க சுருக்கமாகும்.

இந்தக் கதையின் உண்மையான அற்புதம், அதன் ஆழமான பொருளை வெளிப்படுத்தும் ஒரு மொழிச் சிலேடையில் அமைந்துள்ளது. தமிழில்: முயலுக்கு முயல் (Muyal) என்று பெயர். “முயற்சி செய்” அல்லது “சிரத்தை எடு” என்பதற்கான சொல் முயற்சி (Muyarchi). ஆகவே, முயல் என்பது முயற்சியின் உயிருள்ள வடிவம்.

ஆமைக்கு ஆமை (Aamai) என்று பெயர். தமிழ் இலக்கணத்தில், -ஆமை (-aamai) என்ற விகுதி, ஒரு வினைச்சொல்லின் எதிர்மறையைக் குறிக்கப் பயன்படுகிறது. உதாரணமாக, ‘செய்’ என்றால் ‘to do’, ‘செய்யாமை’ என்றால் ‘to not do’. ‘படி’ என்றால் ‘to study’, ‘படிக்காமை’ என்றால் ‘to not study’.

ஆகவே, இந்தக் கதை முயலுக்கும் ஆமைக்கும் இடையேயான கதை மட்டுமல்ல; அது ‘முயற்சி’க்கும் ‘முயலாமை’க்கும் (முயற்சி செய்யாமல் இருத்தல்) இடையேயான ஒரு ஆழமான மொழி நாடகம். கதாபாத்திரங்களின் பெயர்களே அவர்களின் விதியைக் குறிப்பிடுகின்றன.

முயல் தோற்பதற்குக் காரணம் அதன் ஆணவமோ அல்லது பொதுவான சோம்பலோ அல்ல. அது தன் அடிப்படை இயல்பான ‘முயற்சி’ செய்வதை நிறுத்திவிடுகிறது. ஆமை வெற்றி பெறுகிறது, ஏனெனில் அது ஒருபோதும் தன் முயற்சியைக் கைவிடுவதில்லை; ஒருமித்த, உடையாத நோக்கத்தை அது உள்ளடக்குகிறது. எனவே, உண்மையான நீதி வேகத்தைப் பற்றியது அல்ல, கவனத்தைப் பற்றியது: “உங்கள் நோக்கத்திலிருந்து திசைதிருப்பப்படாதீர்கள்.” முயல் தன் அகங்காரத்தால் திசைதிருப்பப்பட்டு, தன் முயற்சியைக் கைவிடுகிறது. ஆமையோ, தன் உடல் வரம்புகள் இருந்தபோதிலும், தன் இலக்கை ஒருபோதும் கைவிடாமல், தொடர்ந்து முன்னேறுகிறது.

இந்த மீள் உருவாக்கம், கதையின் உண்மையான ஆன்மாவிற்கு உங்களை நெருக்கமாகக் கொண்டு செல்லும் என்று நம்புகிறேன். இது, ஆழ்ந்த தத்துவங்களும் சிறந்த மொழிகளும் ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்திருக்கும் ஒரு பிராந்தியத்தில் பிறந்ததற்கான ஒரு சிறிய சான்றாகும், இது நிலையான, அழகான முயற்சிக்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு.

கதை: முயலாமை

ஒரு காலத்தில், அடர்ந்த மரங்களும், பசுமையான கொடிகளும் நிறைந்திருந்த ஒரு முல்லை நிலம் இருந்தது. மானும் முயலும் அஞ்சி ஓட, மயில்கள் தோகை விரித்து ஆட, அக்காடு அமைதியும் அழகும் நிறைந்து காணப்பட்டது. அங்குள்ள உயிரினங்கள் அனைத்தும் தத்தமது இயல்புடனும், கடமையுடனும் வாழ்ந்து வந்தன.

அந்தக் காட்டில், தன் வேகத்தைப் பற்றிப் பெருமையடித்துத் திரியும் முயல் ஒன்று இருந்தது. அதன் பெயர் வாயுபாலன். அதே காட்டில், தன் ஓட்டின் கனத்தையும், மெதுவான நடையையும் ஒரு பொருட்டாகக் கருதாமல், எப்போதும் அமைதியாக வலம் வரும் ஆமை ஒன்றும் இருந்தது. அதன் பெயர் கரிகாலன்.

ஒருநாள், ஓடையில் நீர் அருந்த வந்த கரிகாலனைப் பார்த்து வாயுபாலன் ஏளனமாகச் சிரித்தது.

“என்ன கரிகாலா, உலகைச் சுற்றிப் பார்க்கக் கிளம்பிவிட்டாயா? உன் வேகத்தில் சென்றால், இந்த ஓடையைக் கடக்கவே ஒரு யுகம் ஆகுமே!” என்றது வாயுபாலன், அதன் குரலில் நக்கல் வழிந்தது. கரிகாலனின் ஓட்டைப் பார்த்தால் அதற்கு எப்போதும் ஒருவித எரிச்சல் வரும். தன் வேகத்திற்கு முன் இதுவெல்லாம் ஒரு பொருட்டா? இந்த உலகில் வேகம்தான் எல்லாம். வேகம்தான் வலிமை. இந்த மெதுவான பிராணிக்கு அது எப்படிப் புரியும்?

கரிகாலன் நிதானமாகத் தலையை உயர்த்தி, வாயுபாலனின் கண்களை நேராகப் பார்த்தது. அதன் பார்வையில் கோபமோ, வருத்தமோ இல்லை. ஒருவிதத் தெளிவு மட்டுமே இருந்தது.

“வாயுபாலன், வேகம் மட்டுமே ஒரு பயணத்தைத் தீர்மானிப்பதில்லை. செல்லும் வழியும் அடையும் இலக்கும்தான் முக்கியம்,” என்றது அமைதியாக.

இந்த பதில் வாயுபாலனின் ஆணவத்தைத் தூண்டியது. “அப்படியா? அப்படியானால், நாம் ஒரு போட்டி வைத்துப் பார்ப்போமா? அதோ, தூரத்தில் தெரியும் அந்த மருத மரத்தை யார் முதலில் தொடுகிறார்களோ, அவர்களே சிறந்தவர். என்ன, தயாரா?” என்று சவால் விடுத்தது.

கரிகாலன் ஒரு கணம் யோசித்தது. பின், அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையுடன், “நான் தயார்,” என்றது.

போட்டி துவங்கியதற்கான அடையாளம் கொடுக்கப்பட்ட மறுகணம், வாயுபாலன் புழுதியைக் கிளப்பிக்கொண்டு ஒரு பாய்ச்சலில் மறைந்தது. அதன் வேகம், காற்றின் ஓசையைக்கூடப் பின்னுக்குத் தள்ளியது. கரிகாலனோ, தன் இயல்பு மாறாமல், தன் முதல் அடியை நிதானமாக எடுத்து வைத்தது. அதன் கவனம் சிதறவில்லை; அதன் பார்வையில் இலக்கு மட்டுமே இருந்தது.

காட்டின் பாதையில் ஒரு மின்னல் கீற்றுப் போல வாயுபாலன் பாய்ந்து சென்றது. மரங்களும் செடிகளும் அதன் பார்வையில் கோடுகளாய்த் தெரிந்தன. பாதி தூரத்தைக் கடந்ததும், அது ஒரு கணம் நின்று திரும்பிப் பார்த்தது.

தூசியடங்கிய பாதையில் யாருமே இல்லை. வெகு தூரம் வரை ஆளரவமற்ற அமைதி. வாயுபாலனுக்கு உள்ளுக்குள் சிரிப்பு பொங்கியது. ‘பாவம் அந்த ஆமை. நான் பாதி வழியைக் கடந்துவிட்டேன், அது இன்னும் புறப்பட்ட இடத்திலேயேதான் நின்றுகொண்டிருக்கும்.’ அதன் மனதில் கர்வம் ஒரு நச்சுக்கொடி போலப் படர்ந்தது. இந்த வெற்றி எவ்வளவு எளிமையானது. இது ஒரு போட்டியே அல்ல; இது வெறும் கேலிக்கூத்து. நான் ஏன் இவ்வளவு வேகமாக ஓட வேண்டும்? மெதுவாக நடந்து சென்றால்கூட நான்தான் வெல்வேன். அந்தக் கரிகாலன் இங்கு வந்து சேர்வதற்குள், நான் ஒரு நல்ல உறக்கமே போட்டு முடிக்கலாம். அதுதான் அவனுக்குச் சரியான பாடம்.

அந்த எண்ணம் வந்ததும், வாயுபாலன் சாலையோரம் இருந்த ஒரு பெரிய ஆலமரத்தைக் கண்டது. அதன் விழுதுகள் நிழல் பரப்பி, குளிர்ந்த காற்றை வீசி, ‘சற்று ஓய்வெடு’ என்று அழைப்பதைப் போல இருந்தது. அந்த இடத்தின் அமைதியான அழகு, வாயுபாலனின் கர்வத்திற்குத் துணை போனது.

“சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்தால் ஒன்றும் குடிமுழுகிப் போய்விடாது,” என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டு, அந்த மரத்தின் வேரில் சாய்ந்து படுத்து, கண்களை மூடியது. அதன் முயற்சி அங்கே நின்றது. அதன் பயணம் தடைபட்டது.

வாயுபாலன் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தது. அதன் மூச்சு சீராக ஒலித்தது. அதன் கர்வத்தால் களைத்துப் போன உடல், ஆலமரத்தின் நிழலில் ஓய்வெடுத்தது. ஆனால் அதன் மனம், வேறொரு உலகில், ஒரு கனவில் சஞ்சரித்துக்கொண்டிருந்தது.

அது ஒரு பரந்த கேரட் தோட்டத்தின் உரிமையாளனாக இருந்தது. பச்சைப்பசேலென இலைகளுக்குக் கீழே, ஆரஞ்சு நிறத்தில் கேரட்டுகள் நிலத்திலிருந்து எட்டிப் பார்த்தன. காற்று முழுவதும் கேரட்டின் இனிப்பு வாசனை நிறைந்திருந்தது. இதுதான் வெற்றி. இதுதான் அதன் உழைப்பிற்குக் கிடைத்த பரிசு. இனி ஓட வேண்டியதில்லை, போராட வேண்டியதில்லை. எல்லாமே அதனுடையது.

சூரியன் உச்சியில் நின்றது. பாறைகள் நிறைந்த பாதை, அதன் பாதங்களை உறுத்தியது. ஓட்டின் கனம், அதன் ஒவ்வொரு தசைநாரையும் அழுத்தியது. ஆனால் கரிகாலனின் கவனம், அடுத்த அடியில் மட்டுமே இருந்தது. அதன் மனம், இலக்கை மட்டுமே சிந்தித்தது.

அந்தக் கேரட் தோட்டத்தின் அரசனாக, ஒரு பெரிய கேரட்டின் மீது அது அமர்ந்திருந்தது. மற்ற விலங்குகள் எல்லாம் அதைப் பார்த்து வியந்தன. அதன் வேகத்தைப் புகழ்ந்து பாடின.

வாயுபாலன் ஓய்வெடுத்துக்கொண்டிருந்த ஆலமரத்தை இப்போது கரிகாலன் நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. உறங்கும் வாயுபாலனின் உருவம் அதன் கண்ணில் பட்டது. ஆனால், அதன் நடை ஒரு கணமும் நிற்கவில்லை. அதன் பார்வை ஒரு கணமும் விலகவில்லை. அதன் கடமை, போட்டியை முடிப்பதே தவிர, பிறர் தவறுகளில் மகிழ்வது அல்ல. அது அமைதியாக, உறுதியாக, தன் போட்டியாளரை கடந்து சென்றது. அதன் பயணம் தொடர்ந்தது.

நேரம் சென்றது. மாலையின் நிழல்கள் நீண்டன. குளிர்ந்த காற்று வாயுபாலனின் முகத்தில் வீசியதும், அது மெல்லக் கண் விழித்தது. உலகம் அமைதியாக இருந்தது, ஆனால் அந்த அமைதியில் ஏதோ ஒரு மாற்றம் தெரிந்தது. சூரியன் மேற்கில் சாய்ந்துகொண்டிருந்தான்.

‘எவ்வளவு நேரம் உறங்கினேன்?’ அதன் இதயம் லேசாகப் பதறியது. அது எழுந்து, இலக்கை நோக்கிப் பார்த்தது. தூரத்தில், மருத மரத்தின் அடிவாரத்தில், ஒரு சிறிய உருவம் தெரிந்தது. அது… கரிகாலன்! அந்த உருவம் மெதுவாக, ஆனால் உறுதியாக, மரத்தை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது.

ஒரு நொடி, வாயுபாலனின் உலகம் உறைந்து போனது. அதிர்ச்சி அதன் கர்வத்தை உடைத்தெறிந்தது. கனவில் கண்ட கேரட் தோட்டம் காற்றில் கரைந்தது. பயம் அதன் உடலை ஆட்கொண்டது.

வாயுபாலன் தன் வாழ்நாளில் இதுவரை ஓடாத ஒரு வேகத்தில் ஓடத் தொடங்கியது. அதன் கால்கள் புயலெனப் பாய்ந்தன. ஆனால், இது பெருமையின் ஓட்டமல்ல; பயத்தின் ஓட்டம். இலக்கை அடைவதற்காக அல்ல; தோல்வியைத் தவிர்ப்பதற்காக.

ஆனால், காலம் கடந்துவிட்டது.

வாயுபாலன் மூச்சிரைக்க மருத மரத்தை நெருங்கியபோது, கரிகாலன் தன் பயணத்தை முடித்திருந்தது. அது அமைதியாக, மரத்தின் வேரில் தன் தலையை வைத்து, நிதானமாக மூச்சு விட்டுக்கொண்டிருந்தது. போட்டி முடிந்துவிட்டது.

வாயுபாலன் தோற்றுப்போய்த் தரையில் சரிந்தது. அதன் வேகம், அதன் கர்வம், எல்லாம் அர்த்தமற்றுப் போனது. அது மெல்ல எழுந்து, கரிகாலனை நெருங்கியது. அதன் குரலில் வெட்கம் நிறைந்திருந்தது. “நீ… நீ வென்றுவிட்டாய்.”

கரிகாலன் நிமிர்ந்து பார்த்தது. அதன் பார்வையில் வெற்றியின் களிப்போ, ஏளனமோ இல்லை. ஒரு பயணத்தை முடித்ததற்கான நிறைவு மட்டுமே இருந்தது. “நான் வெல்லவில்லை, வாயுபாலன். நான் என் பயணத்தை நிறுத்தவில்லை. அவ்வளவுதான்,” என்றது. “முயற்சி உடையவன் இலக்கை அடைவான். முயற்சி இல்லாதவன், எவ்வளவு திறமை இருந்தாலும், தன் வழியில் தேங்கிவிடுவான்.”

அன்று அந்த முல்லை நிலம் ஒரு பெரிய உண்மையைக் கற்றுக்கொண்டது. வெற்றி என்பது வேகத்தில் இல்லை, விடாமுயற்சியில் இருக்கிறது. கதை ‘முயல்’ மற்றும் ‘ஆமை’யின் கதை அல்ல; அது ‘முயற்சி’ மற்றும் ‘முயலாமை’யின் கதை.